فیلم جنایی «سه تا ۹» (Triple 9) به خاطر بازیگران پرتعداد مشهور و خط داستانی هیجان‌انگیزش یکی از فیلم‌های موردانتظار سال ۲۰۱۶ بود. همراه بررسی این فیلم در زومجی باشید.
اکشن جنایی «سه‌تا۹» می‌خواست باب میلِ سینمادوستانِ بزرگسال باشد. چرا که قبل از اکران فیلم کافی بود کمپین تبلیغاتی فیلم را دنبال می‌کردید تا مطمئن شوید «سه‌تا ۹» تمام ویژگی‌های فیلمی که قرار است تبدیل به یک تجربه‌ی خونین، پرهیجان و جدی شود را گرد هم آورده است. این از آن فیلم‌هایی بود که نمی‌شد برایش هیجان‌زده نشد و در فهرست موردانتظارهای مطبوعات و سایت‌ها اسمی از آن پیدا نکرد. فقط به این دلیل که در حالی که سینمای جریان اصلی هالیوود روی بچه‌های زیر ۱۳ سال تمرکز کرده است، «سه‌تا۹» فریاد می‌زد که می‌خواهد تبدیل به یک استثنای دل‌انگیز و غیرمنتظره شود. چون کافی است نگاهی به دنیای اطرافتان بیندازید تا متوجه شوید ما در دوران خوبی برای فیلم‌هایی که برای بزرگسال‌ها ساخته می‌شوند نیستیم. اگر بازخوانی‌های پرتعداد انیمیشن‌های دیزنی، دایناسورهای ژوراسیکی، ابرقهرمانانِ رنگارنگ یا کارتون‌های کودکانه را دوست داشته باشید، مطمئنا متوجه‌ی این کمبود نشد‌ه‌اید. بالاخره هالیوود بدجوری هوایتان را دارد. اما اگر این جور فیلم‌ها از اولویت‌های سینمایی نخست‌تان نباشد، در شرایط افسرده‌کننده‌ای قرار می‌گیرید. چون این روزها دیگر استودیوها به زور و زحمت به داستان‌های بزرگسالانه و جدی چراغ سبز نشان می‌دهند. مگر اینکه بازیگر گردن‌کلفتی مثل دی کاپریو را جذب کرده باشند یا فیلم شانسی برای حضور در فصل جوایز داشته باشد.
در حالی که وضعیت تنوع و گوناگونی برای ما تعطیل است، وقتی هر از گاهی سروکله‌ی فیلمی مثل «سه‌تا ۹» پیدا می‌شود طبیعی است شاخک‌هایمان را تیز می‌کنیم؛ آن هم یک درام سرقت‌محورِ دزد و پلیسی با بودجه‌ای تقریبا بالا که قرار است به صورت گسترده اکران شود و هم یک‌عالمه خشونت و خونریزی در آن پیدا می‌شود و هم کارگردان کاربلندی مثل جان هیلکات هدایت آن را برعهده دارد. علاو‌ه‌بر اینها گروه بازیگری‌اش هم سرشار از اسم‌های مشهور و محبوب و برنده‌ی جایزه است. اوووف! همه‌چیز فوق‌العاده و طبق برنامه به نظر می‌رسد. چه چیزی می‌تواند خراب شود؟! اما متاسفانه این اتفاق افتاده است. تمام هایپ و هیجانی که «سه‌تا ۹» ایجاد کرده بود مربوط به قبل از اکرانش می‌شد. چون محصول نهایی به جای یک انفجار، بیشتر شبیه تلاش نصفه‌کاره‌ای برای ساخت یک فیلم بزرگسالانه است که به نتیجه‌ی رضایت‌بخشی ختم نشده. مشکل بزرگ فیلم این است که «سه‌تا ۹» برای کسانی که برای تماشای درگیری بی‌رحمانه‌ی یک سری خلافکار پای فیلم می‌نشینند شاید سرگرم‌کننده باشد، اما به فیلم پرانرژی‌ای که آدرنالین خون‌تان را به پمپاژ بیندازد تبدیل نمی‌شود. چرا؟ همه‌چیز زیر سر همان کاراکترهای خوش‌رنگ‌و‌لعاب اما پرتعداد فیلم است.
هیلکات که دوتا از فیلم‌های قبلی‌اش هم حال‌و‌هوایی دزد و پلیسی دارند، با «سه‌تا ۹» دزد و پلیسی‌ترین فیلمش را ساخته است. این بار به جای غرب وحشی، میدان بازیِ کاراکترهایش در آتلانتای دوران مدرن جریان دارد. شهری که بیشتر از اینکه شهر باشد، مثل میدان نبرد وسیع و بسته‌ای است که دیوارهایش توسط تفنگداران قانون‌مدار و قانون‌شکنش به عنوان سنگر استفاده می‌شود و خیابان‌ها و بزرگراه‌هایش استیجِ هنرنمایی آنها با سلاح‌هایشان است. یکی از ویژگی‌های ابتدایی فیلم که بعدا به یکی از نکات ضعف بزرگش تبدیل شد، تعداد بالای شخصیت‌های خفن فیلم است. کسانی که از سارقان بانک، اعضای باندهای خلافکاری، مافیا‌ها شروع می‌شوند و تا سربازان آسیب‌دیده‌ی جنگ، پلیس‌های فاسد، خلافکارانِ خالکوبی‌دارِ خیابانی و یک پلیس درستکار که وسط آتش تمام آنها گرفتار شده است ادامه پیدا می‌کنند. تعداد بازیگران داستان آن‌قدر زیاد است که در بهترین حالت می‌توان آن را جذاب و پرهرج‌و‌مرج توصیف کرد، اما حقیقت این است که بهترین صفت برای توصیف آنها، «غیرقابل‌مدیریت» است. و اگرچه نقش تمام آنها به بازیگران شناخته‌شده‌ی سینما و تلویزیون سپرده شده و این موضوع طبیعتا در به تصویر کشیده شدن بهتر آنها تاثیرگذار بوده است، اما از آنجایی که متریال زیادی هیچ‌کدام از آنها را پشتیبانی نمی‌کند، کار چندانی از دست این بازیگران توانا هم بر نیامده است. شاید بهترینشان وودی هارسلون به عنوان یک کارگاه درستکار و بددهن باشد که در سطح بالاتری در مقایسه با بقیه قرار می‌گیرد.
